اشعار

دیـدی رمضـان رفـته و پَر بـاز نکردم            تـا خـیـمـه گـهِ سـبـز تو پـرواز نکـردم

مــاه تو گـذشت عــاشقی آغــاز نکردم            من پُـسـت غـلامـیِّ تـو احـراز نکـردم

ساقی بده جامی که ز جان مست تو گردم

شایـد که دگــر میکــده را درک نکردم

من لایــق مـهـمـانـی ات ای یـار نـبودم            چون یـاد تو در لحـظـۀ افـطار نـبــودم

بـودم به حـضـور تـو و انـگـار نـبـودم            مـن غـرق گـنـه بـودم و بـیـدار نبـودم

من بار دگر خسته و تـنها شدم ای وای

شرمندۀ تو یـوسف زهـرا شدم ای وای

شب های مناجـات و دعـا رفت ز دستم            فـیض سحـر ذکـر خـدا رفـت ز دستـم

یک ماه نه یک عمر صفا رفت ز دستم            هـمـسفــرگـیِ بـا شـهـدا رفـت ز دستـم

جامانـده ترین رهـروِ این جـاده منـم من

از پـا و نـفـس بـین ره افـتـاده مـنـم من

افسوس که رفته ز کفم حاصلم ای دوست            آلوده نمودم به چه سرعت دلم ای دوست

بیـمار گـناهم چه کنم غـافـلم ای دوست            بنما تو به درک عرفه شاملم ای دوست

راضی شو ز من گرچه گنهکار و حقیرم

بنگر به «أجِـرنا» پیِ احـسان مجـیـرم

من جز تو کسی را گـل زهـرا نـستـایم            شکـرانه به جـا آورم از این که گـدایـم

با عشق تو می سوزم و می سازم و آیم            تا آنکه زنـی در حـرمت قـفـل به پـایم

بـگـذار سـحـرهـا به قـنـوت تـو بـمـانـم

مـثـل تو سـحـر نـالــۀ الـعـفـو بـخـوانـم

شب های زیارت ز دل خسته دلان رفت            هم نـاله شدن با نفـس سیـنه زنان رفت

گـریـه ز غــم قـافـلـۀ اهل جـنـان رفـت            تا اینکه براتی ز تو گیریم زمان رفت

هرکس که از او قلب تو دلدار رضا شد

داریم یقـیـن روزیِ او کـرب و بـلا شد

دست کـرمت گر ز کسی دست نگـیرد            بـیـچـاره شـود زار و گـنهکـار بمـیـرد

خوش بخت هر آنکه دلت او را بپذیرد            از لـوث گـنـه پـاک شده عـیـد بگـیـرد

بـر ما که فــقـیـران ره تـزکـیه هـسـتیم

عـیـدی بـده ما مستحـق فطـریـه هستیم

ای آن که تو صاحب به زمین و به زمانی            هـستـی به کـنـار هــمـه و بـاز نـهـانی

فـرزنـد رضـا ضـامن عـشـاق جـهـانی            ای کاش نمازی به صف فطر بخوانی

تـا آنـکه به دسـت دل تـو دل بـسپـاریـم

سـر بـر قـدمت یـوسف زهـرا بگـذاریم

آخــر مــاه شــد و مــاه نــیــامــد آخــر           سی سحـر نـاله زدیـم؛ آه نـیـامـد آخـر

بـا کـلافـی سـر بـازار نـشـسـتـیـم ولـی           حـیـف شد یـوسـفـم از چاه نیـامد آخـر

جان ما از غم دوریش به لب آمده است           صاحـب غـیـبـت جـانکـاه نیـامـد آخـر

شام هجران رخش از سر ما رخت نبست           فـجـر امــیـد سحـرگــاه؛ نــیـامـد آخـر

تـرسم این است دوباره به تبـاهی بروم           مـشـعـل و روشـنـی راه نــیـامـد آخـر

روضه قـتـلگه جد غریبش سخت است           ای خـدا حضرت خونخواه نیامد آخر!

مرکبش خونی وبی صاحب و گریان برگشت           اسب خونین، ز چه رو شاه نیامد آخر؟

بـه تـنـم بـال و پـر نـمــانــده بـیـا             نــفــســم را اثــر نــمــانــده بــیــا

روزهــایـم بــدونِ خــورشیــدنــد             در شـبـم ـیك قــمـر نـمـانـده بـیــا

بســكـه داغِ تــو را به خـود دارد             چـیـزی از این جگـر نمـانـده بـیا

آتــشِ انـتــظــار خــامـوش اسـت             شــوقِ وصـلـی دگـر نـمـانـده بـیا

بــس خــرابــــی بــه بــار آوردم             كه پُـلـی پـشـتِ سـر نـمـانــده بـیـا

از شــب و روزهــای مــاهِ خــدا             دو ســه تـا بـیـشـتــر نـمـانـده بـیـا

یعـنی امـروز هم بـدونِ تو رفـت             چـیـزی از این سـحـر نـمـانده بـیا

زودتــر كــــربــــلا بــبــر مـا را             صـبـر بر این سـفـر نـمـانـده بـیـا

دیـدن روی تو بـر دیـده جـلا می بخـشد            قـدم یـار به هر خـانـه صـفـا می بخـشد

بدتر از درد جدایی به خدا دردی نیست            خـاک پـاهای تو گـفـتـنـد دوا می بخـشد

از پس پردۀ غـیبت هـم اگـر باشد، بـاز            دست تو هرچه طلب کرد گدا می بخشد

شب احیـاست ببین مـردۀ عشقت هستیم            کو نگاه تو که جان بر تن ما می بخشد؟

شـب قـدر است ولی ما همه پـسـتـیم آقا            گوش چشم تو به ما قدر و بها می بخشد

رو سیـاهـیم ولی دست به دامـان تـوأیم            تو اگر واسـطه باشی که خـدا می بخشد

ابـر وقـتـی که بـبارد همـه جـا می بـارد            پس اگر خواست ببخشد همه را می بخشد

در جـوابِ به عـلـیٍ به عـلی گـفـتـن ما            مـادرت تــذکـرۀ کـرب وبـلا می بخـشد

ای کاش می شد با تو قـرآن سر بگیرم            در آســمـانــیّ نگــاهــت پـر بـگـیــرم

ای کاش می شد امشب ای قـرآن ناطق            دست شما را جــای قــرآن سر بگیرم

ای کاش می شد لااقل یک بار درخواب            با دست آغــوشـم تو را در بر بگـیرم

ای کاش پـایم وا شـود در خیـمه اش تا            یک لقمه نان و عـشق از دلبـر بگیـرم

ای کاش در تـقـدیـر من امشب نویسند            پای تو را یک شب به چشم تر بگیرم

ای کـاش می شد تا بـرای سجـده از تو            مـهـری ز خـاک تـربت مـادر بگـیـرم

تقـدیرم ای کاش این شود با تو محـرم            ده روز روضـه بر تن بی سـر بگیـرم

من عـاشـقم خرده ز ای کاشم مگیرید            ای کـاش ها را کاش از این در بگیـرم

دلمـرده ایم و یـاد تو جـان می دهد به ما           قـلـبـیـم و بودنت ضربـان می دهد به ما

مـاه خــدا دومــرتـبـه بـی مـاه روی تـو            دارد بـشـارت رمـضـان می دهــد به ما

برگـرد! ای که لحظۀ افطـار، عــاقـبـت           یک روز دست های تو نان می دهد به ما

روزی سه بار غرق غریبی و بی کسی ست           حـسّی که بی تو وقت اذان می دهد به ما

این ماه، فرصتی ست که باز عاشقت شویم           مــاه خـدا دوبـاره زمــان می دهـد به ما

امسال میهمان جد تو هستیم، جان حسین           نامی که اشک های روان می دهد به ما

حالا که سفره، سفرۀ عشق است پس خدا           هر چه بخواهـد این دلمان می دهد به ما

بی شک حـواله همه امـسال کـربـلاست           مـزدی که آخـر رمضـان می دهد به ما

خـورشـیـد پـشت ابـر نشـانی به ما بـده           ای مـاه مــژده رمــضــانـی بـه مـا بـده

مثل نـسـیـم صبح از ایـنـجـا گـذر کن و           بـاد صبـای مـشـک فـشـانـی به مـا بـده

بی کس تر از همیشه رسـاندیم خویش را           آواره ایــم... جـا و مـکـانــی به مـا بـده

از بس که در پی همه غیر از تو بوده ایم           از پـا نشـسـتـه ایـم... تـوانــی به ما بـده

از سفره ای که وقت سحر پهـن می کنی           مانـده غــذا و خـوردۀ نـانـی به مـا بـده

"با روضه حـسیـن نفـس تـازه می کنیم"           روضه بخوان دوباره و جانی به ما بده

نفـس به سـینـه مبـدل به آه خـواهد شد            بـدون تو همه عـمـرم تبـاه خـواهد شد

فـدای آن رمـضـانـی که بـا تـو می آیـد            وبا حضور تو شامش پگـاه خواهد شد

اگرچه ماه خدا؛ باز بی تو خاموش است            به نور روی تو این ماه، ماه خواهد شد

کـنـار سـفـرۀ این افـتـتـاح خـوشـحـالـم            که در کـنار تو ماه افـتـتاح خـواهد شد

فـدای چـشـم رحـیـمت! دل سـیـاهـم را            اگـر نگــاه کـنـی بـی گـنـاه خـواهـد شد

قــدم گـذار به چـشـمم که با رسیدن تو            نصیب چهـرۀ من گـرد راه خواهد شد

به هر که گفت رهایت کنم به او گـفتم            گدا همیشه در این خانه شاه خواهد شد

دخـیـل دامن شـش مـاهۀ حـسین شـدیـم            بـساط گـریه دوبـاره به راه خواهد شد

باز هم از عمـل خویش به دل غـم دارم           خـستـه از این هـمه آلـودگی و تکـرارم

دل من تـنــگ بــرای هـمـه شــد الا تـو           وای از تـیـرگــی ایـن دل بـی مــقــدارم

معـصـیت کـرده مرا دور ز تو، می دانم           پُـر شـده نــامــۀ مـن از گــنـه بـسـیـارم

نامه ام اشک تو را باز درآورده؛ ببخـش           وای بر من که همیـشه سـر تو سـربارم

مهربان تر ز خودت در همۀ عالم نیست           با هـمـه تـیـرگی ام ســوی شـمـا رو آرم

یک نظرکن که من ازدست خودم خسته شدم           بی نگـاه تـو اثـر نـیـسـت بر استـغـفـارم

من اسـیـر غــم دنـیـا شـده ام کـاری کـن           تا رهـا گـردم از این زنـدگـی غــم بارم

هرکه دور از سر کوی تو شده خوار شده           نده غیـر از خودت آقا به کـسی افسـارم

با همه پـستـی من دسـت مرا می گـیـری           ای فـدای تـو و بـخــشـیـدن تــو دلـدارم

سـمـت نـوکـریت را به دو عـالـم نـدهـم           فخرم این است که من نوکر این دربارم

ای کـاش بـبـیـنـیـم هـمـۀ مــاه نهـان را           هـمـراه طـلـوع تو شـروع رمـضان را

با تـلخـی اشک غـمت افـطـار نمـودیـم           از مـسـجـدمـان تا که شـنـیـدیـم اذان را

چندی ست که چشمان زمین بی تو ندیده است           از بـاد صـبـا آن نفـس مشک فـشـان را

تـلخـنـد زبـان ها بگـذار از تو بگـویـنـد           تا نـام تـو تغـیـیـر دهـد طـعـم دهـان را

قلبی که ز خاک کف پاهای تو دور است           صد سال نخـواهیـم بـرایش ضربـان را

هر گـاه که با تو به مـناجـات نشـسـتیـم           یک بار هم احـسـاس نکردیـم زمان را

گـیـریـم که از دیـدن تو چـشـم بپـوشـیم           آقــای دل ما! چه کـنـیم این دلـمـان را؟

امـسـال رسـیـدیـم که از سـفـرۀ زیـنـب           بر دست گـدایـان بـدهـی لـقـمـۀ نـان را

خون گریۀ روز و شبت از غصۀ زینب           باعـث شـده در کـام بگــیـریـم زبـان را

برگرد که از کوفه نه، از کرب و بلا نه           از شــام بـپـرسـی سبـب قــد کـمــان را

آقــا ســـلام! مــاه مـبـارک تــمـام شـد            شـب­ هـای آخـر من و مـاه صـیـام شد

درهایی از ضیافت حق بسته شد ولی            پــشـت در نــگــاه شـمـا ازدحــام شـد

سـفـره دوبـاره جـمـع شد و دیـرآمـدیم            دیر آمدیم و قسمت ما فـیض عـام شد

بـیـن دعـای آخـر ســفـره دعـا کـنـیـد            شـاید که سـال، ســالِ ظهـور امام شد

آقا دعـا کـنید که شب­ هـای آخـر است            شـایـد که مـهـمـانی ما هـم به کـام شد

عـمرم به سر رسـید نـشد یـارتـان شوم            آقــا نـشــد کـه لایـق دیـدارتـــان شـوم

غـفـلت بـسـاط کـرد سـر راه طـفـل دل            رویَـم نـشد که راهیِ بــازارتـان شـوم

واصل اگر به عَـرضۀ حُسن تو می شدم            چـیـزی نـداشتم که خـریـدارتـان شـوم

باری ز دوش حـضـرتـتـان بـر نـداشتم            شـرمـنده ام که تا به کـجا بـارتان شوم

ای حـیـدر زمـانـه غـریـبـت گـذاشـتـیـم            در روز غـم ولی نـشد عـمّـارتان شوم

با آنکه سر شکسته و سر خورده مانده ام            اذنــم بـده فــدایـی و ســردارتـان شـوم

مــاه خــدا رســیـد و دلــم آرزو نــمـود            مهـمان کـنـار سفـره افـطـارتـان شـوم

در روز انــتــقــام شـهــیــدان کــربــلا             آقـا اجـازه هـسـت ز انـصارتـان شـوم

در بین روزه و عطش و اشک و شور و شین             یک ذکر مستجـاب بگـویم فقـط حسین

آقا بیا که بی تو پـریشان شدن بس است           از دوری تو پاره گریبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شـادی پذیـر نیست           یوسف!ظهور کن که پریشان شدن بس است

عـقـوب دیــده ام چه قَـدَر منتـظر شود؟           یعنی مقـیم کـلبـۀ احزان شدن بس است

گریه، فراق، گریه، فراق، این چه رسمی است؟!           دیگربس است این همه گریان شدن بس است

مـوی سـپـیـد و بخـت سیـاه مـرا بـبـیـن           دیگر بیا که بی سر و سامان شدن بس است

تا کی گـنـاه پـشـت گـناه؛ ایّهـا العـزیز؟           تا کی اسیر لذّت عصیان شدن؛ بس است

خـسته شدم از این همه بازی روزگـار           مغلوب نفس خاطی و شیطان شدن بس است

سـر گـرم زنـدگـی شـدنـم را نـگـاه کن           بر سفره های غیر تو مهمان شدن بس است

یک لحـظه هم اجـازه ندادی بـبـیـنـمـت           گفتی برو که دست به دامان شدن بس است

باشـد قـبــول می روم امّـا دعـای تـو...           در حقّ من برای مسلمان شدن بس است

دست مرا بگـیـر که عـبـدی فــراری ام           دست مرا بگیر، گریزان شدن بس است

اِحـیـا نـمـا در این شب اَحــیـا دل مــرا           دل مردگی و این همه ویران شدن بس است

آقـا بـیـا به حـقّ شـکــاف ســر عــلــی           از داغ هجرت آتش سوزان شدن بس است